Adı Fadi Ebu Salah.

2018’de bir fotoğraf karesinde gördüm onu.

29 yaşında, evli, dört çocuk babası.

2008’de Gazze’ye ölüm kusan İsrail uçakları almış bacaklarını.

Ayakları yok ama olsun, kolları var.

Kolları olmasa da ne yazar, belli ki bedeninden büyük yüreği var!

Avuç içi kadar kalmış toprağını kuşatan dikenli sınır tellerinin arasında.

Elinde sapanı!

Yarım kalmış bedeni, zulmün ve nefretin çağından fırlamış gibi.

Karanlığın, kötülüğün ve bataklığın tanrılarına meydan okuyan bir isyan ikonunu andırırcasına dimdik.

Bir vuruşta düşürüp şarlatanlığın maskesini, paramparça edecek gibi duruyor yalanın zırhını.

Elinde sapanı, Ebu Salah’ın görüntüsü…

Reuters Ajansı’nın muhabiri İbrahim Ebu Mustafa’nın fotoğraf makinesinden bir çığlık olmuş düşmüş insanlığın önüne…

* * *

Fadi Ebu Salah.

İşgal altında, yanık topraklara açmış gözlerini.

Huzur içinde ‘ülkem, vatanım’ diyemediği topraklara…

Adı var, kendisi kurtlar sofrasında, paramparça olmuş Filistin’e…

Hep ateş altında kavrulmuş teni, hep silah sesleriyle uyumuş, hep barut kokmuş nefesi…

On yıl olmuş ayakları yok!

On yıldır yürümeyi unutmuş, on yıldır işgalci bir dünyaya karşı direnişte!

Karşısında en ağır silahlarıyla İsrail ordu askerleri.

Yalnızca İsrail değil, modern dünyanın bütün barbarlığı karşısında.

O bir fotoğraf değil!

Bir çığlık!

Toprakları işgal altında, evi yurdu harap, dünyanın bütün mazlumlarının çığlığı.

Yeryüzünün cümle lanetlilerinin, bütün yalnızlarının; ötekileri ve itilmişlerinin çığlığı.

https://t24.com.tr/yazarlar/yusuf-nazim/ebu-salah-in-sapani,41883