çirkin

Hüzünden beslenerek yaşayan bu adam, bir yandan
da derinliği olmayan hüzünlerin kemiren, parçalayan
etkisinden kendini korumak için çeyrek asırdır hatıra
yaşamaktan imtina etmişti. Sadece bir hüznün hakkı
verilirse ömür boyu yeter düşüncesi, daha fazla hatıranın
ucube hazlarına düşmekten alıkoyuyordu onu. Diğer
türlü, yaşamasını imkânsız kılan ağlama nöbetlerinde
kaybolması kaçınılmazdı. Ona göre gerçek haz, fevkalade
bir “an”ın damıtılarak umut ve beklenti gibi kirletici
bütün unsurların hafıza imbiğinde buharlaştırılması
yoluyla saf hüznün elde edilmesiydi. Gelecek belirsiz, riskli
ve telaşlı zaman dilimiydi. Zaten yaşanmış ve yaşanacak
en mükemmel “an”a sahip olmuştu. İhtimal hesabına
göre gerçekleşmesi neredeyse imkânsız bir yüzde ile vuku
bulmuştu bu mükemmellik. Gelecekteki vasat bir an için
canhıraş gayret göstermek, zamanın tuzağına düşüp
yaşlanarak ölmek demek değil miydi?